Φίλοι μου και φίλες μου καλησπέρα σας και Χρόνια μας
Πολλά. Είμαι και σήμερα μαζί σας με ένα άρθρο για τον αθλητισμό. Τον αθλητισμό
που ένα μέρος του, τουλάχιστον στην Ελλάδα μας, το μπάσκετ, είναι συνυφασμένο
με τον μεγάλο Νίκο Γκάλη.
Μετά από αυτήν την μεγάλη εκδήλωση που διοργάνωσε η ΚΑΕ
Άρης για τον μεγάλο αθλητή είμαστε μαζί, για να πούμε δύο λόγια για αυτόν τον
μεγάλο αθλητή.
Ο Γκάλης ήταν ο ήρωας των νεανικών μας χρόνων. Το σήμα
κατατεθέν μίας εποχής που ακόμα επιτρέπονταν τα όνειρα. Ο πρώτος άνθρωπος που
ένωσε τη φίλαθλη Ελλάδα και έδωσε υπόσταση στον όρο «αθλητική επιτυχία». Έναν
όρο που είναι ένα με την μεγάλη επιτυχία του 1987 όπου και η Εθνική Ελλάδος στο
μπάσκετ, κόντρα σε όλα τα προγνώστικα, κατέκτησε τον πρώτο μεγάλο τίτλο για την
χώρα μας.
Ο Νίκος όλων των Ελλήνων φυσικά ήταν εκεί και μάλιστα ο
κυριότερος πρωταγωνιστής. Πρωταγωνιστής μέσα, αλλά και έξω από το γήπεδο. Μέσα
στο γήπεδο γιατί οδηγούσε σαν ένας μεγάλος μαέστρος την Εθνική ομάδα
αγωνιστικά, αλλά και έξω από τις 4 γραμμές με τις μεγάλες ατάκες του μετά από
κάθε αγώνα… Με πιο γνωστή, που σίγουρα δεν μπορεί να ξεχάσει κανείς, την ατάκα
μετά τον ημιτελικό με την Ενωμένη Γιουγκοσλαβία που είπε: «Η μεγαλύτερη στιγμή
μέχρι την επόμενη»…
Με την Εθνική ομάδα της Ελλάδος οι διακρίσεις πάρα πολλές
σε σημείο να κουράζουν άμα κάτσει κανείς να τις καταγράψει. Σε συλλογικό
επίπεδο στην Ελλάδα ο Νίκος Γκάλης αγωνίστηκε στην ομάδα του Άρη και στον
Παναθηναϊκό. Με τεράστια επιτυχία και στις δύο αυτές ομάδες, φυσικά κυρίως με
τον Άρη, αλλά και σε αυτό το επίπεδο οι διακρίσεις αμέτρητες. Βέβαια και σε
όποια διοργάνωση είχε συμμετάσχει ο Νίκος Γκάλης είχε αναδειχθεί πρώτος σκόρερ.
Για την ιστορία να αναφέρω πως ο Νίκος Γεωργαλής (όπως
είναι το πραγματικό όνομα του Γκάλη), ήταν παιδί φτωχών μεταναστών από τη Ρόδο,
γεννήθηκε στις 23 Ιουλίου του 1957 στο Νιου Τζέρσεϊ της Νέας Υόρκης και ήταν το
τελευταίο από τα 4 παιδιά του Γιώργου και την Στέλλας Γεωργαλή. Πέρασε τα
παιδικά και εφηβικά του χρόνια παίζοντας μπάσκετ στις αλάνες της Νέας Υόρκης,
έχοντας στο δωμάτιό του κρεμασμένη την αφίσα του ινδάλματός του και πολύ
μεγάλου παίκτη της Νέας Υόρκης του Γουόλτ Φρέιζερ. Ο μικρός Νίκος είχε κλίση
στον αθλητισμό και ασχολήθηκε αρχικά με το αμερικάνικο ποδόσφαιρο και στην
συνέχεια με την πυγμαχία (κάτω και από την καθοδήγηση του τσαγκάρη πατέρα του
που ήταν πυγμάχος στα νιάτα του).
Με προτροπή όμως της μητέρας του, που δεν άντεχε να τον
βλέπει χτυπημένο και ματωμένο, στράφηκε στο μπάσκετ κάνοντας τα πρώτα του
βήματα στο κολέγιο Seaton Hall. Εκεί δεν άργησε να δείξει το ταλέντο του στο
σκοράρισμα και την περίοδο 1978-79, στο 4ο έτος των σπουδών του, αναδείχθηκε
3ος σκόρερ του NCAA με 27,5 πόντους μ.ο., πίσω μόνο από τους Μπέρντ και
Μπάλντερ. Επόμενο βήμα το ΝΒΑ στο οποίο και επιλέχθηκε μόλις στον 4ο γύρο και
το Νο 68 από τους Boston Celtics λόγω κάποιον ατυχιών, τραυματίστηκε στο πόδι
και έμεινε εκτός αγωνιστικής δραστηριότητας για 2 εβδομάδες, και κυρίως της μικρής
ενασχόλησης του μάνατζερ του Bill Manon που εκείνη την εποχή ήταν απασχολημένος
με το μεγάλο του αστέρι την Νταιάνα Ρος που έκανε την πρώτη της προσπάθεια για
σόλο καριέρα. Πάντως μετά από χρόνια, ο σπουδαίος προπονητής Νταν Πίτερσον που
συνεργαζόταν με τους Σέλτικς τότε και είχε βάλει και αυτός την υπογραφή του
προκειμένου να κοπεί ο Γκάλης, δήλωσε ότι «δυστυχώς είχαμε κάνει μεγάλο λάθος
και τον αδικήσαμε».
Το καλοκαίρι του 1979 αφού έχει απορριφτεί από το NBA, ο
22χρονος, πλέον, Νίκος Γκάλης ψάχνει ένα μέρος να παίξει μπάσκετ. Η πρώτη ομάδα
που μαθαίνει γι’ αυτόν είναι ο Παναθηναϊκός που όμως δεν καταφέρνει τίποτα αφού
το μυαλό του Γκάλη είναι ακόμα στο NΒΑ. Αφού οι «πράσινοι» βλέπουν πως δεν
καταφέρνουν τίποτα, παρατάνε τον Γκάλη με αποτέλεσμα λίγες εβδομάδες πριν την
έναρξη του ελληνικού πρωταθλήματος να ενδιαφερθεί και ο Ολυμπιακός για την
απόκτηση του, αλλά όπως και ο Π.Α.Ο. χωρίς επιτυχία. Αφού και οι Μουρούζης,
Γιαντζόγλου του Ολυμπιακού απέτυχαν να φέρουν τον «Νικ» στην Ελλάδα φτάνει και
η σειρά του Άρη. Ο γενικός γραμματέας της ΑΕΚ, Νίκος Βρεττάκος διαβάζει το
όνομα του Γκάλη σε ένα ιταλικό περιοδικό και μιλάει σχετικά μ’ αυτόν με τον
τότε πρόεδρο του Άρη Μενέλαο Χατζηγεωργίου. Αυτός στην συνέχεια εισηγείται την
απόκτηση του στο διοικητικό συμβούλιο της ομάδας και μετά από ψηφοφορία (6-5
υπέρ της απόκτησης του) αρχίζουν οι διαπραγματεύσεις. Όμως στην αρχή και αυτές,
όπως και του Π.Α.Ο. και Ολυμπιακού, δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα μέχρι την
στιγμή που δυο παράγοντες του Άρη, οι Αλέκος Μιχαηλίδης και ο έφορος της
ομάδος, Γιώργος Τσιλιγγαρίδης αποφασίζουν να ενεργήσουν διαφορετικά. Να πάνε
προσωπικά στο Νιου Τζέρσεϊ για να πείσουν τον Γκάλη να έρθει. Εφοδιασμένοι με
πλαστά χαρτιά (αφού τα πραγματικά είχαν καεί μαζί με την εκκλησία και για να
βγουν νέα πρέπει να τα υπογράψει ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Σπυρίδων) που
αποδεικνύουν την ελληνικότητα του Γκάλη και με 10.000 δολάρια που μάζεψαν με
βοήθειες από οικογενειακούς φίλους φτάνουν στο σπίτι του Γκάλη και καταφέρνουν
να πείσουν πρώτα τους γονείς του και στην συνέχεια και τον ίδιο.
Ο Γκάλης δέχθηκε την πρόταση του Άρη, αν και μικρότερη από
αυτή των δύο αιωνίων, θα λάμβανε 46.000 δρχ, ένα σπίτι και αμάξι για τις
μετακινήσεις. Στο μυαλό του είχε ότι θα καθόταν στην Ελλάδα 1-2 χρόνια
προκειμένου να βοηθήσει οικονομικά τους γονείς του και ειδικά την -δυστυχώς από
τότε- κατάκοιτη μητέρα του. Στις 2 Δεκεμβρίου του 1979 το ελληνικό μπάσκετ
γνωρίζει τον μεγαλύτερο Έλληνα παίκτη όλων των εποχών. Ο Νίκος Γκάλης κάνει την
πρώτη εμφάνισή του στο τοπικό ντέρμπι με τον Ηρακλή όπου ο Άρης κερδίζει με
79-78 με 30 πόντους του Νίκου Γκάλη.
Και μετά από μιάμιση σελίδα ιστορικά θέματα που πρέπει να
γνωρίζουμε για τον Νίκο Γκάλη να έρθουμε στο σήμερα. Θεωρώ πραγματικά ότι ο
Νίκος ήταν ο πιο αθλητικός έλληνας αθλητής. Ο αθλητής που ακόμα και σήμερα, στα
56 χρόνια, θα μπορούσε να αγωνιστεί πολύ άνετα στην θέση 1 για τρία με τέσσερα
ποιοτικά λεπτά σε ένα κανονικό αγώνα μπάσκετ. Ο Γκάλης φρόντιζε τον εαυτό του,
το σώμα του πολύ περισσότερο από κάθε έλληνα αθλητή και αυτό για εμένα ήταν η
δεύτερη μεγαλύτερη επιτυχία του μετά από την προώθηση του αθλήματος στην Ελλάδα
και την συνένωση όλων των Ελλήνων κάτω από μια ομάδα αυτή του Άρη και της
Εθνικής.
Ποιος θα ξεχάσει άραγε, από εμάς που ζούσαμε τότε, ότι τις
Πέμπτες που έπαιζε ο Άρης οι δρόμοι στην Θεσσαλονίκη αλλά και στην Αθήνα
ερήμωναν, ότι με την επιτυχία της Εθνικής Ελλάδος το 1987 βγήκαμε όλοι οι
Έλληνες στους δρόμους για να πανηγυρίσουμε, όλοι οι Έλληνες ενωμένοι…
Ίσως για να ξανά
ενωθούμε όλοι οι Έλληνες απέναντι στον «τωρινό εχθρό», να χρειάζεται να μας
ξανά πάρει από το χέρι ο Νίκος Γκάλης από ένα άλλο πόστο.
Το μόνο βέβαιο είναι πως αυτές οι σειρές μπορεί να γίνουν
τόσες πολλές στην ανάλυση του μεγάλου NIC που
θα είναι αδύνατον να αναγνωστούν. Ωστόσο θεωρώ πολύ χρήσιμο να σας παραθέσω
παρακάτω μερικές ατάκες από διάσημους για τον μεγάλο Νίκο Γκάλη.
«Αν εγώ είμαι ο
γιος του Διαβόλου, τότε ο Γκάλης είναι ο ίδιος ο Διάβολος». Ντράζεν Πέτροβιτς
(παίκτης της εθνικής Γιουγκοσλαβίας και του NBA)
«O Nτράζεν είναι αδερφός μου, αλλά για καλύτερο αθλητή του 1987 ψήφισα τον
Γκάλη». Aλεξάντερ Πέτροβιτς (προπονητής)
«Ο Γκάλης είναι ο παίκτης του 21ου αιώνα. Του βγάζω το καπέλο».
Αλεξάντερ Γκομέλσκι (προπονητής της εθνικής ομάδας της Σοβιετικής Ένωσης)
«Αν ο Γκάλης θέλει να βάλει καλάθι, θα το βάλει όποιος κι αν είναι ο
αντίπαλος». Άρβιντας Σαμπόνις (Λιθουανός παίκτης της εθνικής της Σοβιετικής
Ένωσης και του NBA)
«Δεν περίμενα ότι θα υπήρχε ένας τόσο καλός επιθετικός παίχτης στην Ευρώπη και
ειδικότερα στην Ελλάδα». Μάικλ Τζόρνταν (ο μεγαλύτερος καλαθοσφαιριστής όλων
των εποχών)
«Είδα τον Γκάλη να κάνει πράγματα, που δεν γινόταν ούτε στους Λέικερς και τους
Σέλτικς». Μπομπ Μάκαντου (παίχτης του ΝΒΑ και του ιταλικού πρωταθλήματος)
«Είπα στους παίκτες μου πως θα μαρκάραμε τους 4 παίκτες του Άρη και κάναμε τα
σχέδια μας. Για τον Γκάλη κάναμε την προσευχή μας».
Bόιτσεκ Kραϊόφσκι (προπονητής της Λεχ Πόζναν)
«Ξέρω έναν τρόπο να σταματήσουμε τον Γκάλη: να τον κλειδώσουμε στο
ξενοδοχείο!». Pουντ Xαρεβάιν (προπονητής της Ολλανδίας)
Πολύ σοφά λόγια από τόσες μεγάλες προσωπικότητες για τον
δικό μας Νίκο Γκάλη. Φυσικά αν δεν μπορεί, ή δεν θέλει να ενώσει σε αυτήν την
φάση της ζωής του τους Έλληνες μέσα από ένα άλλο πόστο σίγουρα πρέπει να
επιστρέψει εκεί που ανήκει, στο χώρο του αθλητισμού και κυρίως στο μπάσκετ.
Το κρέμασμα στην οροφή του Νίκος Γκάλης Hall της φανέλας με το Νο6 που φορούσε ο μεγάλος Nic στον Άρη είναι η ύψιστη τιμή για ένα αθλητή. Η ΚΑΕ Άρης
τίμησε έστω και πάρα πολύ καθυστερημένα τον μεγάλο αθλητή κρεμώντας –
αποσύροντας την φανέλα του Νίκου. Από την άλλη η πολιτεία μετονομάζοντας το
Αλεξάνδρειο, εκεί που έδρασε ως επί το πλείστον ο μεγάλος Γκάλης, σε Νίκος
Γκάλης Hall απλά ακόμα δεν έχει κάνει τίποτα
σε σχέση με την προσφορά του αθλητή στην Ελλάδα μας.
Θα κλείσω το άρθρο αυτό με τέσσερα σίγουρα συμπεράσματα:
1. Νίκος Γκάλης δεν θα ξανά βγει. Για αυτό δεν υπάρχει
καμία αμφιβολία.
2. Ακόμα και η ελληνική γλώσσα, η πλουσιότερη στον κόσμο,
είναι φτωχή για να περιγράψει το μέγεθος του μεγάλου αυτού αθλητή.
3. Επίσης πως και οι άντρες κλαίνε, όπως και ο μεγάλος Nic στην εκδήλωση.
Και
4. Πως όπως ανέφερε ο δικός μας Γκάλης «Αυτή ήταν η
μεγαλύτερη στιγμή, δεν υπάρχει επόμενη».
