Φίλοι μου και φίλες μου καλησπέρα σας. Μετά από καιρό
είμαστε πάλι μαζί για να αναρτήσουμε στο blog μας
ένα αθλητικό και πλέον άρθρο. Ελπίζοντας όλοι και όλες να είστε πάρα πολύ καλά
τόσο σωματικά, όσο και ψυχικά τις δύσκολες μέρες που περνάμε, μπαίνω κατευθείαν
στο θέμα μας.
Την Τρίτη που μας πέρασε πήγα στο γήπεδο να
παρακολουθήσω από κοντά την Εθνική ομάδα του ποδοσφαίρου μας στον αγώνα που
έδινε με το Λιχνεστάιν. Ένας αγώνας που αν κέρδιζε η Ελλάδα και ταυτόχρονα στο
άλλο παιχνίδι του ομίλου έχανε βαθμό η Βοσνία, η Ελλάδα θα περνούσε κατευθείαν
στο Μουντιάλ της Βραζιλίας. Φυσικά και το παραπάνω σενάριο δεν έγινε και η
Εθνική Ελλάδος, αν και νίκησε, θα δώσει επιπλέον αγώνα για να μπορέσει να
περάσει στο μουντιάλ.
Το θέμα μας όμως δεν είναι αυτό, είναι οι Γιώργηδες και
πιο συγκεκριμένα ο Γιώργος Καραγκούνης. Ό,τι και να πεις για αυτόν τον παίχτη –
άνθρωπο πραγματικά είναι λίγο. Σε ένα παιχνίδι που κανένας από τους τόσους
νέους παίχτες που είχε μέσα η Εθνική έδειχναν αδιάφοροι, αυτός έτρεχε περισσότερο
από τον κάθε παίχτη του γηπέδου, εμψύχωνε την ομάδα όσο κανείς, και προσπαθούσε
για το καλύτερο σε κάθε φάση με αυταπάρνηση ενός δικού του τραυματισμού. Μακράν
ο καλύτερος παίχτης του γηπέδου και με τον κόσμο, όποτε πηγαίνει κοντά του, για
να εκτελέσει μια φάση να τον αποθεώνει. Και πραγματικά αναρωτιέμαι, γιατί ο
προπονητής της Εθνικής μας δεν ξεκινάει πάντα την ομάδα από αυτόν τον παίχτη.
Φυσικά ο Κος Σάντος κάνει αρκετά λάθη κατά την διάρκεια του αγώνα αλλά και τους
παίχτες που εμπιστεύεται αλλά τουλάχιστον στα τόσο προφανή θα έπρεπε να πράττει
αλλιώς.
Να τονίσω εδώ πως ο Γιώργος Καραγκούνης εκτός από
μεγάλος παίχτης είναι και μεγάλος άνθρωπος, αφού με πράξεις δείχνει καθημερινά
ότι δεν πουλάει τις ομάδες που έχει παίξει, δίνει και την ψυχή του για αυτές,
αλλά και τις βοηθάει σε δύσκολες στιγμές. Δεν είναι τυχαίο ότι σε όποιο
πρωτάθλημα και αν πήγε έπιασε και αγαπήθηκε πάρα πολύ από τους φιλάθλους της
ίδιας της ομάδας που έπαιζε αλλά και των αντίπαλων φιλάθλων. Πραγματικά θεωρώ
τον Καραγκούνη μακράν τον καλύτερο παίχτη στην γενιά του και αυτό που τον κάνει
ακόμα πιο αγαπητό είναι πως παθιάζεται με την μπάλα και όχι για το χρήμα.
Άλλος ένας Γιώργος που θα απασχολήσει το άρθρο μας είναι
ο Γιώργος Σαμαράς. Πραγματικά ο πιο μεστός παίχτης της Εθνικής μας ομάδος. Ο
παίχτης που με τις λιγότερες κινήσεις στο γήπεδο μπορεί να προσφέρει πάρα πολύ.
Το αρνητικό για τον Σαμαρά είναι πως κουράζεται πάρα πολύ εύκολα για το επίπεδό
του. Ωστόσο θεωρώ πέρα για πέρα δίκαιο το ενδιαφέρον μεγάλων συλλόγων να τον
εντάξουν στο δυναμικό τους.
Και τέλος ένα ακόμα λάθος του Κου Σάντος, που αφορά
άλλον ένα Γιώργο. Αλήθεια αριστερός μπακ γιατί παίζει ο Χολέμπας, μήπως
πληρώνει για να παίζει αυτό το παιδί και δει στην Εθνική ομάδα;; Δεν μπορώ να
καταλάβω, όχι μόνο γιατί παίζει στην Εθνική Ελλάδος βασικός, αλλά ούτε στον
Ολυμπιακό, φίλαθλοι του Ολυμπιακού δυσανασχετούν κάθε φορά που τον βλέπουν να
παίζει βασικός.
Το ποδόσφαιρο δυστυχώς δεν είναι σαν το μπάσκετ που
μπορείς εύκολα να αλλάξεις ένα παίχτη που δεν είναι καλός. Στο ποδόσφαιρο οι
επιλογές πρέπει να είναι απολύτως ακριβείς και σε αυτήν την Εθνική Ελλάδος ο
Κος Σάντος δεν θα μπορούσε να εμπιστευτεί κανένα άλλο παρά τον Γιώργο Τζαβέλα
για αυτήν την θέση. Τον Γιώργο τον θεωρεί όλος ο κόσμος πιο ολοκληρωμένο παίχτη
και με πολύ περισσότερες εικόνες σε σημαντικά
παιχνίδια. Φυσικά αυτό το βλέπουν όλοι οι Έλληνες και οι Ελληνίδες,
καιρός να το δει και κανένας Πορτογάλος προπονητής.
Καταλήγοντας μπορώ να κάνω μια πρόβλεψη, και αυτή δεν
είναι άλλη από το αν η Εθνική Ελλάδος συνεχίσει με αυτά τα μυαλά, δύσκολα θα
περάσει στα τελικά του Μουντιάλ της Βραζιλίας. Μην νομίζει κανείς πως η
Ρουμανία είναι εύκολος αντίπαλος όπως νομίζει ο ομοσπονδιακός προπονητής αλλά
και κάποιοι από τους παίχτες μας, αλλά ακόμα και αν περάσει στην Βραζιλία, θα
διασυρθεί πολύ εύκολα αν δεν αλλάξει τρόπο παιχνιδιού αλλά και πλεύση στα μυαλά
της.
