Φίλοι μου και φίλες μου καλησπέρα. Ήρθε η ώρα να χρησιμοποιήσω αυτό το βήμα αποκλειστικά και μόνο για μια δική μου κατάσταση. Ένα άρθρο που δεν θα διαφημιστεί καθόλου, ένα άρθρο που θα το διαβάσουν λίγοι και καλοί. Μια καθόλου ευχάριστη υπόθεση που συνέβει πριν ακριβώς 10 χρόνια και που πράγματι έχω την ανάγκη να την αναρτήσω σήμερα.
Πάει ήδη πολύς καιρός, 10 χρόνια σήμερα, έχουν αλλάξει τόσα και τόσα γύρω μου αλλά πάντα είσαι μέσα στο μυαλό μου, πάντα θυμάμαι λόγια σου... πράξεις σου... Πότε δεν μπορώ να ξεχάσω τι περάσαμε μαζί, δεν μπορώ να ξεχάσω τι μου έδωσες για να αντιμετωπίσω αυτά που ερχόντουσαν.
10 χρόνια πίσω ήσουν μαζί μου... αλλά...
Όλα αυτά που άλλαξαν γύρω μου είμαι βέβαιος πως όλα, ακόμα και τα λάθη μου θα τα επικροτούσες αλλά σε πάρα πολλές από αυτές τις στιγμές πραγματικά θα ήθελα τόσο πολύ να ήσουν μαζί μου.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο εύκολα με ψυχολογούσες, τόσο εύκολα, ήξερες από μακριά τι είχα, χαρά ή λύπη. Δεν σε πείραζα και αμέσως έλεγες «κάτι έχει το παιδί»... από τους λίγους ανθρώπους εάν όχι η μοναδική που κατάλαβε πως αυτό το πείραγμα ήταν η τεράστια αγάπη που σου είχα.
Το μικρό πράγμα που σου πρόσφερα, το έκανες πάντα μεγάλο, μην πω τεράστιο... και το κυριότερο από όλα είναι πως όπου και να στεκόσουν ήσουν μια κινητή διαφήμιση για εμένα. Πρέπει να ομολογήσω πως ακόμα και όταν έφυγες, πέρασα πολύ δύσκολα, πραγματικά πολύ δύσκολα αλλά και από αυτό το γεγονός με έκανες να συμφιλιωθώ τόσο πολύ με αυτό που λέγεται θάνατος.
Η ζωή είναι έτσι, και πρέπει να προχωράμε παρακάτω, ωστόσο το να σε θυμάμαι είναι πάντα μια τέλεια ανάμνηση για εμένα, για το πως με μεγάλωσες, για τις στιγμές που μου έδωσες, για τις στιγμές που περάσαμε μαζί...
Θα ομολογήσω πως μου λείπεις πολλές φορές μέσα στο κάθε χρόνο που κλείνει από τότε που έφυγες, αλλά πάντα εκεί που πάω να πέσω ψυχολογικά λέω πως ίσως είσαι κάπου εκεί κοντά μου και δεν θα ήθελες να με βλέπεις έτσι... Θα ήθελα ωστόσο τόσο μα τόσο πολύ να είσαι μαζί μου, αληθινά, εκείνες τις στιγμές θα έδινα τα πάντα για να λέγαμε έστω 2 – 3 κουβέντες...
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα είμαι πολύ πεσμένος ψυχολογικά, λίγοι το καταλαβαίνουν, αλλά αυτό που με αφορά και το νιώθω είναι πως εσύ «το καταλαβαίνεις». Το λιγότερο που κάνω κάθε χρόνο πια για εσένα, μια επίσκεψή «εκεί που βρίσκεσαι», θα συνεχίσω να το κάνω όσο αντέχω σωματικά...και αυτό είναι υπόσχεση.
Και τις υποσχέσεις μου, ξέρεις καλά εσύ πως τις κρατώ...
Να μην ξεχάσω να σου πω πως η επιγραφή που έφτιαξα για εσένα και σε συντροφεύει, όποτε την κοιτώ με γεμίζει τεράστια υπερηφάνεια, γιατί είναι πέρα για πέρα ότι πιο αληθινό έχω σκεφτεί μέχρι τώρα.
Πάει ήδη πολύς καιρός, 10 χρόνια σήμερα, έχουν αλλάξει τόσα και τόσα γύρω μου αλλά πάντα είσαι μέσα στο μυαλό μου, πάντα θυμάμαι λόγια σου... πράξεις σου... Πότε δεν μπορώ να ξεχάσω τι περάσαμε μαζί, δεν μπορώ να ξεχάσω τι μου έδωσες για να αντιμετωπίσω αυτά που ερχόντουσαν.
10 χρόνια πίσω ήσουν μαζί μου... αλλά...
Όλα αυτά που άλλαξαν γύρω μου είμαι βέβαιος πως όλα, ακόμα και τα λάθη μου θα τα επικροτούσες αλλά σε πάρα πολλές από αυτές τις στιγμές πραγματικά θα ήθελα τόσο πολύ να ήσουν μαζί μου.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο εύκολα με ψυχολογούσες, τόσο εύκολα, ήξερες από μακριά τι είχα, χαρά ή λύπη. Δεν σε πείραζα και αμέσως έλεγες «κάτι έχει το παιδί»... από τους λίγους ανθρώπους εάν όχι η μοναδική που κατάλαβε πως αυτό το πείραγμα ήταν η τεράστια αγάπη που σου είχα.
Το μικρό πράγμα που σου πρόσφερα, το έκανες πάντα μεγάλο, μην πω τεράστιο... και το κυριότερο από όλα είναι πως όπου και να στεκόσουν ήσουν μια κινητή διαφήμιση για εμένα. Πρέπει να ομολογήσω πως ακόμα και όταν έφυγες, πέρασα πολύ δύσκολα, πραγματικά πολύ δύσκολα αλλά και από αυτό το γεγονός με έκανες να συμφιλιωθώ τόσο πολύ με αυτό που λέγεται θάνατος.
Η ζωή είναι έτσι, και πρέπει να προχωράμε παρακάτω, ωστόσο το να σε θυμάμαι είναι πάντα μια τέλεια ανάμνηση για εμένα, για το πως με μεγάλωσες, για τις στιγμές που μου έδωσες, για τις στιγμές που περάσαμε μαζί...
Θα ομολογήσω πως μου λείπεις πολλές φορές μέσα στο κάθε χρόνο που κλείνει από τότε που έφυγες, αλλά πάντα εκεί που πάω να πέσω ψυχολογικά λέω πως ίσως είσαι κάπου εκεί κοντά μου και δεν θα ήθελες να με βλέπεις έτσι... Θα ήθελα ωστόσο τόσο μα τόσο πολύ να είσαι μαζί μου, αληθινά, εκείνες τις στιγμές θα έδινα τα πάντα για να λέγαμε έστω 2 – 3 κουβέντες...
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα είμαι πολύ πεσμένος ψυχολογικά, λίγοι το καταλαβαίνουν, αλλά αυτό που με αφορά και το νιώθω είναι πως εσύ «το καταλαβαίνεις». Το λιγότερο που κάνω κάθε χρόνο πια για εσένα, μια επίσκεψή «εκεί που βρίσκεσαι», θα συνεχίσω να το κάνω όσο αντέχω σωματικά...και αυτό είναι υπόσχεση.
Και τις υποσχέσεις μου, ξέρεις καλά εσύ πως τις κρατώ...
Να μην ξεχάσω να σου πω πως η επιγραφή που έφτιαξα για εσένα και σε συντροφεύει, όποτε την κοιτώ με γεμίζει τεράστια υπερηφάνεια, γιατί είναι πέρα για πέρα ότι πιο αληθινό έχω σκεφτεί μέχρι τώρα.
ΕΙΛΙΚΡΙΝΗΣ
ΛΑΜΠΕΡΗ
ΙΔΕΩΔΗΣ
ΣΕΜΝΗ
ΑΞΙΑΓΑΠΗΤΗ
ΒΑΛΣΑΜΟ
ΕΥΓΕΝΙΚΗ
ΤΕΛΕΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σας Ευχαριστώ για το σχόλιό σας,
Experiences Collector.