«Αν…»

Φίλοι μου και φίλες μου καλησπέρα σας. Είμαστε και σήμερα μαζί για να σας αναφέρω, αλλά και να σας προτείνω μια νέα ελληνική κινηματογραφική ταινία που υπάρχει από την προηγούμενη Πέμπτη στις κινηματογραφικές αίθουσες της Ελλάδος.

Γνωρίζουν όλοι και όλες ότι προτιμώ να βλέπω και να στηρίζω τις ελληνικές παραγωγές. Αυτό έκανα και το Σάββατο που πέρασε και πήγα και είδα την πρώτη κινηματογραφική απόπειρα του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, στην ομώνυμη ταινία με τίτλο «Αν…».

Η υπόθεση απλή και θα έλεγα ίσως η ίδια μας η ζωή, ή απλά η καθημερινότητά μας. Βγάζοντας ένα βράδυ το σκύλο του βόλτα, ο Δημήτρης θα γνωρίσει τη Χριστίνα, την οποία και θα ερωτευτεί. Πώς όμως θα εξελισσόταν η ζωή του, αν εκείνο το βράδυ έμενε στο σπίτι του;

Στην σκηνοθεσία και το σενάριο ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης, ενώ στην ταινία παίζουν Μαρίνα Καλογήρου, Μάρω Κοντού, Γιώργος Κωνσταντίνου, Μαρία Σολωμού, Βασίλης Χαραλαμπόπουλος και ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης.

Στην ουσία όσοι και όσες δουν την ταινία θα καταλάβουν πως βλέπουν δύο ταινίες που εξελίσσονται παράλληλα, με απίστευτη πλοκή και σύνδεση των δύο αυτών παράλληλων ιστοριών. Ακόμα η ταινία σε εντάσσει τέλεια στην καθημερινή πραγματικότητα των Ελλήνων και με όλα αυτά που περνάνε στην δύσκολη καθημερινότητά τους. Πιο τέλεια βαλμένη κινηματογραφική ταινία στην δύσκολη καθημερινότητα μας ίσως και να μην έχετε ξαναδεί.

Θέματα που θίγονται μέσα στην ταινία είναι: η ανεργία των νέων, οι σχέσεις των νέων, οι σχέσεις των νέων μέσα στην καθημερινότητα της οικονομικής κρίσης, η απιστία, η σύγχρονη νόσος του αλτσχάιμερ, η αγάπη και η συνύπαρξη με ένα ζώο (σκύλος) στην καθημερινότητά μας και οι τέλειες γειτονιές της Αθήνας (με απίστευτες φωτογραφίες και προβολές στις γειτονιές τις πλάκας και την προβολή του εθνικού μας μνημείου, της Ακρόπολης).

Προσωπικά θεωρώ την συγκεκριμένη ταινία από τις καλύτερες που έχουν πραγματοποιηθεί για τον Ελληνικό κινηματογράφο, αλλά επίσης, θεωρώ την εν λόγω ταινία την καλύτερη που έχω παρακολουθήσει εγώ. Ωστόσο το γεγονός ότι η ταινία για το πρώτο Σ/Κ προβολής της σημείωσε  εισπρακτικό ρεκόρ για ελληνική ταινία στον κινηματογράφο, καταμαρτηρά ότι αυτή η άποψη δεν είναι μόνο δική μου.

Μέχρι το Σάββατο θεωρούσα ως καλύτερη μια παλιά ελληνική κινηματογραφική παραγωγή με τίτλο «Αυτή η νύχτα μένει», αλλά τα θέματα του «Αν…» πραγματικά με άγγιξαν πάρα πολύ, δεν με έκανα να κοιτάξω ούτε μια φορά το ρολόι μου κατά την προβολή της και έφυγα από το σινεμά τόσο γεμάτος συναισθηματικά αλλά και τόσο προβληματισμένος για το σήμερα.

Θεωρώ πως το δραματικό φινάλε τις ταινίας είναι ακριβώς αυτό που θα έπρεπε, αλλά και η εναλλαγή στις δύο ιστορίες που προχωράνε παράλληλα ακριβώς αυτό που προστάζει η ίδια μας η ζωή.

Και δύο λόγια για τον δημιουργό. Παρακολουθώ χρόνια το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Από την εποχή των «Δέκα μικρών Μήτσων», είχε δείξει ότι αυτό το παιδί, τότε, έχει να δώσει στην τέχνη. Απλά θεωρώ πως όλοι οι επικριτές του, που λέγανε πως αντιγράφει ξένες ταινίες, πήραν μια αποστομωτική απάντηση με το «Αν…». Απλά όλοι και όλες αυτοί πήραν μια απάντηση που τους ταπείνωσε για την μονόπλευρη και μεροληπτική κριτική που ασκούσαν τόσα χρόνια.  

Για το καλό λοιπόν όλων μας, αλλά και για τον Ελληνικό κινηματογράφο ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης ξεπέρασε τον εαυτό του και προβάλεται στις κινηματογραφικές αίθουσες μια ταινία που όποιος ή όποια την χάσει απλά θα έχει χάσει την καθημερινή του ζωή.

Γιατί πολύ, πολύ απλά όλα γύρω μας εξαρτώνται από τις επιλογές μας που πάντα είναι γεμάτες από τόσα και τόσα «Αν…».